Για χρόνια έπαιζε η μουσική κι εσύ κινούσουν στον ρυθμό. Είχες υποψιαστεί τους
κανόνες αλλά τι στο καλό, οι πιθανότητες ήταν με το μέρος σου.
Έξω από τον κύκλο που τρέχεις ένας κάποιος χαμογελούσε με την ευχαρίστηση
των δικών σας προσώπων.
Η μπροστά σου περίμενε να πάει καλά η δουλειά της, να κανονίσει λίγες
διακοπές που ήθελε. Ο πίσω σου ένιωθε ότι έτρεχε γιατί τρέχατε εσείς. Ένας απέναντι
παρατηρούσε ότι δεν κρατούσατε τις σωστές αποστάσεις και έμενε να σχολιάσει
αυτό. Ο καθένας σας ακολουθούσε το δικό του σκοπό αλλά όλοι μαζί φαινόσασταν
εναρμονισμένοι.
Το τραγούδι έπαψε και έπρεπε να κάτσεις.
Είδες δίπλα σου ένα γιατρό που άκουσε ότι τώρα είναι η ώρα να αποδείξει τον
ρόλο του. Να χάσει τον ύπνο του και να πάρει αποφάσεις για το ποιος θα ξυπνήσει
αύριο. Μια κοπέλα κλείστηκε σε ένα σπίτι με κάποιον που την κακοποιούσε. Πολλοί
στράφηκαν να μελετήσουν τους τοίχους τους και τις μεσοτοιχίες με τους απέναντι.
Streaming κουλτούρα,
χωρίς την κοινωνική της βάση που είναι και το επίδικο.
Ο συντονιστής του παιχνιδιού υπέδειξε αυτόν που δεν βρήκε να κάτσει.
Νιώθεις ότι έφερες τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση. Δεν είχες χτίσει τα κατάλληλα
αντανακλαστικά, να μελετάς και να δημιουργείς χωρίς τα μέσα που έπαιρνες από άλλους.
Νιώθεις ότι επαφιόσουνα στις κοινωνικές σου σχέσεις σαν το κοινό των μεγάλων
συναυλιών που πηδάνε από τη σκηνή στους ώμους άλλων. Βλέπεις τα πράγματα που σε
πήγαιναν από το ένα βήμα στο άλλο και κρατούσανε τον ρυθμό μαζί σου και
αναρωτιέσαι αν τα πήγαινες εσύ ή αν σε πηγαίνανε αυτά.
Δε φταις όμως εσύ. Δεν είναι δική σου ευθύνη. Η δική σου οξυμένη κοινωνική
αλληλεγγύη είναι αυτή που πίεσε τον συντονιστή να τρέξει να προλάβει την
κοινωνική καταστροφή, όσο προλαβαίνει.
Μη περιμένεις τη μουσική να ξαναρχίσει, ανέδειξε τις ευθύνες αυτού που έστησε
το παιχνίδι. Που έβαλε μια καρέκλα λιγότερη.
